Hoe kom je iemand tegen? Hoe ontmoet je iemand? En hoe ont-moet je iemand?
In deze tijd van sociale media, vergeten we nog weleens dat we toch vooral contact maken via ons lijf, non-verbale communicatie, een blik, iemands houding, de manier waarop je iets zegt. Wist je dat onze ogen al een paar keer over en weer contact hebben gemaakt, voordat we dat bewust registreren? In deze tijd van internet lijkt contact maken zo gemakkelijk en juist ook weer niet.
Want welke blogs lees je wel? Wie volg jij op Twitter? Wie voeg je wel of niet toe aan jouw Hyves-pagina? Keuzes, keuzes! Is internet persoonlijker of juist niet?
Als je Twitter opent, word je overspoeld met katten die ziek zijn, kinderen die weer iets hilarisch hebben gedaan of je doet wat ideeen op over wat jij kunt eten vanavond. Is niets meer privé dan? En is dat wat je wilt weten van iemand die je eigenlijk niet echt kent?
Het is nog nooit zo makkelijk en tegelijkertijd ook zo moeilijk geweest om iemand te ontmoeten. Want wie praat er nog met “vreemden” in de trein of in de kroeg? Waarom zijn al die netwerkavonden er anders? Of internetdating? Als je wat willekeurige mensen vraagt of ze iemand liever in het echt zien of via internet, dan zal het merendeel live antwoorden. Het is zo heerlijk om met een groep vrienden op het gras te zitten in het park, picknicken, bijpraten.. Waarom doen we dat dan niet meer? Waarom nemen we wel de tijd om onze profielen te updaten, foto’s te delen, comments achter te laten, maar niet om gewoon even op de koffie te gaan.
Via internet lijken we elkaar makkelijker te kunnen vinden, meer te delen en makkelijker even iemand te feliciteren. Maar ja, is dat nu echt ontmoeten? Want iemand zien, aanraken, voelen en horen, dat is toch anders dan een wekelijkse update van Linkedin. To touch base..
Ben jij ook zo blij als iemand je een kaartje stuurt, per post, iets tastbaars? Op een of andere manier is dat toch persoonlijker. En ja, misschien is het minder makkelijk (voor sommigen van ons) om iets te delen als diegene tegenover je zit dan via je hyves, maar is dat ook niet de schoonheid ervan? Dat je echt iets deelt met iemand, dat je verbonden bent, dat je meer input hebt dan wat geschreven woorden, dat je kunt vragen hoe iemand het bedoelt, dat je gezichtsuitdrukkingen en intonatie meeneemt in je oordeel daarvan?
Ben je je bewust van de impact van zowel je berichten op alle sociale media als de impact die je hebt als persoon live?
Geloof me, ik vind het heerlijk om te schrijven en geloof ook echt dat je op die manier makkelijk dingen kunt delen, maar anders. Want iemand in het echt ontmoeten, praten of gewoonweg even niets zeggen en samen zijn is toch heel anders dan je mail of hyves checken.
Hoe kom je iemand tegen? Hoe ontmoet je iemand? En hoe ont-moet je iemand?
In deze tijd van sociale media, vergeten we nog weleens dat we toch vooral contact maken via ons lijf, non-verbale communicatie, een blik, iemands houding, de manier waarop je iets zegt. Wist je dat onze ogen al een paar keer over en weer contact hebben gemaakt, voordat we dat bewust registreren? In deze tijd van internet lijkt contact maken zo gemakkelijk en juist ook weer niet.
Want welke blogs lees je wel? Wie volg jij op Twitter? Wie voeg je wel of niet toe aan jouw Hyves-pagina? Keuzes, keuzes! Is internet persoonlijker of juist niet?
Als je Twitter opent, word je overspoeld met katten die ziek zijn, kinderen die weer iets hilarisch hebben gedaan of je doet wat ideeen op over wat jij kunt eten vanavond. Is niets meer privé dan? En is dat wat je wilt weten van iemand die je eigenlijk niet echt kent?
Het is nog nooit zo makkelijk en tegelijkertijd ook zo moeilijk geweest om iemand te ontmoeten. Want wie praat er nog met “vreemden” in de trein of in de kroeg? Waarom zijn al die netwerkavonden er anders? Of internetdating? Als je wat willekeurige mensen vraagt of ze iemand liever in het echt zien of via internet, dan zal het merendeel live antwoorden. Het is zo heerlijk om met een groep vrienden op het gras te zitten in het park, picknicken, bijpraten.. Waarom doen we dat dan niet meer? Waarom nemen we wel de tijd om onze profielen te updaten, foto’s te delen, comments achter te laten, maar niet om gewoon even op de koffie te gaan.
Via internet lijken we elkaar makkelijker te kunnen vinden, meer te delen en makkelijker even iemand te feliciteren. Maar ja, is dat nu echt ontmoeten? Want iemand zien, aanraken, voelen en horen, dat is toch anders dan een wekelijkse update van Linkedin. To touch base..
Ben jij ook zo blij als iemand je een kaartje stuurt, per post, iets tastbaars? Op een of andere manier is dat toch persoonlijker. En ja, misschien is het minder makkelijk (voor sommigen van ons) om iets te delen als diegene tegenover je zit dan via je hyves, maar is dat ook niet de schoonheid ervan? Dat je echt iets deelt met iemand, dat je verbonden bent, dat je meer input hebt dan wat geschreven woorden, dat je kunt vragen hoe iemand het bedoelt, dat je gezichtsuitdrukkingen en intonatie meeneemt in je oordeel daarvan?
Ben je je bewust van de impact van zowel je berichten op alle sociale media als de impact die je hebt als persoon live?
Geloof me, ik vind het heerlijk om te schrijven en geloof ook echt dat je op die manier makkelijk dingen kunt delen, maar anders. Want iemand in het echt ontmoeten, praten of gewoonweg even niets zeggen en samen zijn is toch heel anders dan je mail of hyves checken.